தேவி ஜகாவின் கவிதை - 97 & 98 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                    கோசலராமா

                     அன்று ஆதவன் தன் பொற் கிரணங்களை
                     அள்ளிப் பூமியை ஒளிமயமாக்க,
                     ஒளிமயமான காலையில் சென்னையில் விழித்தெழுந்து
                     வாசலில் இரண்டு வாண்டுகள் அற்புதமாய்
                     அனுமன் வேடம் தாங்கியே  ஆடிப்பாடி நின்றனர்;
                     அனுமன் வேடம் இட்டவர் காசு பெற்றதும்
                     அவ்விடம் விட்டுச் செல்லாது துணிகேட்டு நின்றனர்;
                     “ராமா! கோசல ராமா” என்றவன் -
                     துணி கேட்டான் தன் தாய்க்கு
                     “ராம, ராம லக்குவா” என்றாடியவன்
                     துணிகேட்டான் தன் தம்பிகளுக்கு.

                                           
                                                     பைரவன்

                        நாய்கள் பல கோடையில்
                        நான்கு தெருவிலும் திரிந்தன-பிடிக்க
                        நால்வர் வந்து தேடியும் உயிர் தப்பிச் சென்றன;
                        நாலபுறமும் சுற்றியும் ஓடிச்சென்று மறைந்தன,
                        நட்ட நடு நிசியிலும்
                        நான்கு நாய்கள் குரைக்கவே,
                        நன்கு தூங்கும் மக்களும்,
                        நாயின் குணம் வேட்டையே என
                        நானும் அவற்றின் குரைப்பைக் - கேட்டே
                        நாயும் துனையைத் தேடுதே என
                        நாலாவிதமாய் நினைத்திருந்தேன்
                        நானும் கண்டதொரு காட்சியது;
                        நாய்களும், பூனையைக் கொன்றன;
                        நாய்களின் பசியும் தணிந்தது;
                        பூனையின்
                        குருதியை குடித்தபின்
                        நாயின் பசிதனை அறிந்ததும்
                        நானும் அங்கு உணர்ந்தது
                        நாயும் ஓருயிர் மண்ணிலே; பசி தணிந்து
                        நாளும் உயிர் வாழவே அவ்வுயிர்
                        நாயாய் அலைந்த காட்சியும்
                        நாளும் விரியுதே என் கண்முன்னே!