Thursday, May 8, 2014

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 99 & 100 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                        தாவரமே !

                                தானாகக் கற்ற தாவரமே
                                இந்த மானுடர்க்கும் கொஞ்சம் எடுத்துக்கூறு!
                                தான் பெற்றது கரியமில வாயு எனினும்
                                நீ தந்தது பிராண வாயுதானே?
                                பிராணன் தந்த தாவர உயிரே
                                உன் பசுமை -
                                கண்ணையும் கவருதே!
                                உயிர் கொடுத்த பெற்றவரிடமே,
                                பெற்றவை மறக்கும்
                                மனித சமுதாயமிது!
                                உன்னால் முடிந்தால்
                                அறிவுரை பகர்ந்திடு அவர்க்கு!


                                                   அமைதிப்பூங்கா

                                 அமைதி பூங்கா ஒன்று வேண்டும்,
                                 அலைபாயும் மக்களினின்று அகல;
                                 அங்கு ஓயாத மோட்டார் வாகனமும்
                                 ஓயாத மக்கள் கூக்குரலும்,
                                 மதியாத பெருமக்கள் போட்டியும்
                                 எட்டாத ஓரிடம் வேண்டும்;
                                 திகட்டிய அறிவியல் உலகினின்று
                                 இயற்கையோடு ஒட்டிய வாழ்வொன்று வேண்டும்;
                                 வானமும், பூமியும், காடும், பறவையும்,
                                 சூரியனும்,சந்திரனும், அருவியும், கடலுமே
                                 இயற்கையாம் சூழலிது என மனம் லயித்திடவே,
                                 இயற்கை எய்திட முன்னோர் விரும்பியே
                                 ஓய்ந்த காலத்தே மூச்சடக்க வேண்டியே
                                 மூச்சடக்கக் கானகத்தே சென்றனரே,
                                 பந்தமும் பாசமும்  விட்டு விலகியே
                                 அமைதியாக இன்று முதியோர் இல்லத்தே
                                 அமைதிப்பூங்கா காணப் புறப்பட்டனரே!
                                   

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 97 & 98 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                    கோசலராமா

                     அன்று ஆதவன் தன் பொற் கிரணங்களை
                     அள்ளிப் பூமியை ஒளிமயமாக்க,
                     ஒளிமயமான காலையில் சென்னையில் விழித்தெழுந்து
                     வாசலில் இரண்டு வாண்டுகள் அற்புதமாய்
                     அனுமன் வேடம் தாங்கியே  ஆடிப்பாடி நின்றனர்;
                     அனுமன் வேடம் இட்டவர் காசு பெற்றதும்
                     அவ்விடம் விட்டுச் செல்லாது துணிகேட்டு நின்றனர்;
                     “ராமா! கோசல ராமா” என்றவன் -
                     துணி கேட்டான் தன் தாய்க்கு
                     “ராம, ராம லக்குவா” என்றாடியவன்
                     துணிகேட்டான் தன் தம்பிகளுக்கு.

                                           
                                                     பைரவன்

                        நாய்கள் பல கோடையில்
                        நான்கு தெருவிலும் திரிந்தன-பிடிக்க
                        நால்வர் வந்து தேடியும் உயிர் தப்பிச் சென்றன;
                        நாலபுறமும் சுற்றியும் ஓடிச்சென்று மறைந்தன,
                        நட்ட நடு நிசியிலும்
                        நான்கு நாய்கள் குரைக்கவே,
                        நன்கு தூங்கும் மக்களும்,
                        நாயின் குணம் வேட்டையே என
                        நானும் அவற்றின் குரைப்பைக் - கேட்டே
                        நாயும் துனையைத் தேடுதே என
                        நாலாவிதமாய் நினைத்திருந்தேன்
                        நானும் கண்டதொரு காட்சியது;
                        நாய்களும், பூனையைக் கொன்றன;
                        நாய்களின் பசியும் தணிந்தது;
                        பூனையின்
                        குருதியை குடித்தபின்
                        நாயின் பசிதனை அறிந்ததும்
                        நானும் அங்கு உணர்ந்தது
                        நாயும் ஓருயிர் மண்ணிலே; பசி தணிந்து
                        நாளும் உயிர் வாழவே அவ்வுயிர்
                        நாயாய் அலைந்த காட்சியும்
                        நாளும் விரியுதே என் கண்முன்னே!
                 


                         
                     

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 95 & 96 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                          குயில்

                                கூவும் குயில் நாதம்
                                கூவக் கேட்டுக் கண்மலரக்
                                கூவாத நாளும் ஒரு நாளா?
                                கூவும் குயிலின் ஓசை
                                கூவி அழைக்கக் காலை விடியும்
                                கூப்பிட்ட அன்னையை நோக்கி,
                                கூவி அழைக்கும் குழந்தையுமே!
                                “கூக்கூ” வெனக் குயிலின்
                                கூவியக் குரல் காதில் தேனிசைக்கும்.


                                                          வானம்

                                உயர்ந்து நின்றது வானம்; அதை            
                                எட்டிப் பிடிக்க முடியுமா?
                                உயர்ந்த மனிதனையும்,
                                உயர்ந்த கோபுரத்தையும்
                                உயர்ந்த கட்டடம் அனைத்தையும்
                                வானுக்கு ஒப்பிட்டு கூறுவதால்
                                உயர உயரப் பறந்தாலும்,
                                ஊர்குருவி
                                பருந்தாகாது எனவே
                                உண்மை உயர்வால்
                                வானுயர புகழ்பட வாழ்வோம்
                                உயர்வு உள்ளத்தில் வேண்டுவது
                                உயர்ந்து வாழ்வாங்கு வாழ்வு வாழ மானுடர்
                                வானவராக வாழும் வழியுமுண்டு
                                வானுக்கும் பூமிக்கும் இடைவெளி பெரிதாயினும்
                                வானின்று பெய்த மழை பூமியை நனைத்துவிடும்
                                விண்ணுக்கும் மண்ணுக்குமாய் வான ஊர்திகொண்டு
                                வானை வென்றுவிட்ட மானுடர் வானுறையும்
                                தெய்வத்திடம் வாழ,
                                வாழ்வாங்கு வாழ வழி வகுப்போம்.      

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 93 & 94 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                                ஓடம்

                                                  ஓடம் மட்டும் நீரில்
                                                  ஓடும் ஆற்றில் நீந்தி
                                                  ஓடம் ஒருநாள் நிலைமாற,
                                                  ஓடம் ஏறும் வண்டியிலும்
                                                  ஓடும் நீரில் போகமட்டும்,
                                                  ஓடம்-ஊர்தி உதவிடும்
                                                  ஓடம் சாலையில் போகாது;
                                                  ஓடியே அதுவும் வண்டி ஏறும்
                                                  ஓடம் போல் ஆளுபவரும்,
                                                  ஓடிவருவார் ஒருநாளில்
                                                  ஓரத்தில் ஒதுக்கிய மக்களிடம்,
                                                  ஒதுக்காது தம்மை உயர்த்திவிட.


                                                               ஒளவை

                                          ஒளவை சொன்னாள் பலபாடம்
                                          அதுவும் என்றும் உண்மையாகும்;
                                          ஒள்வை காலத்தை வென்றவள்தான்
                                          ஒளவை நல் வாழ்க்கைக்கு வழி உரைப்பவள்தான்.
                                          அதியமானுக்கு ஒரு நெல்லிக்கனி கொடுத்து
                                          அதிக நாள் வாழவைத்த மூதாட்டி
                                          மாதாவும் பிதாவும் தெய்வம்
                                          என்றுரைத்த பெருமாட்டி
                                          நானுணர்ந்த கவிமணிதான்;
                                          நாளும் அவள் வழி நடப்போம்.      
                                                  

Wednesday, May 7, 2014

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 91 & 92 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                                 ஐந்து

                                         ஐந்தில் கற்றது காடுவரை
                                         ஐந்தில் வளைவது வேண்டுவதே
                                         ஐந்து வயது பாலகரும்
                                         ஐம்பது வயதில் பெரும் அறிவை
                                         ஐந்தே ஆண்டில் பெற்றிடுவர்- எனவே
                                         ஐந்து வயதிலும் முயன்று கல்வி கற்றுவிடு.


                                                           உடல் நலம்


                                      வையத்திலுயர உடல்
                                      நலம் காப்பீர் மனிதரே!
                                      வையத்தில் வாழும் மானுடரே நாம் எல்லாம்
                                      உடல் நலமாக உள்ளவரை
                                      நலம் காக்க விழையாது
                                      உடல் நலம் தன்னை நிந்தித்து
                                      மனம்போல் வாழ்ந்ததுண்டு;
                                      அந்தோ பரிதாபம்!
                                      உணவு சீராக வேண்டும் நன்கு;
                                      நலம் காக்க நாளும்
                                      நல்லெண்ணமும்  வேண்டும்
                                      நலம் காக்க வேண்டின்
                                      நல்லொழுக்கமும், நல்வாக்கும் வேண்டும்
                                      நலமாக வாழ
                                      நலமான, உரமான உடல் பெற்றால்
                                      உண்டு மகிழ்ச்சி உனக்கு உலகில்.  

                         
     



                                    

தேவி ஜகாவின் கவிதை 88 & 89 & 90 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                            எழில்

                                          எழில் என்பது அழகதனால்
                                          எழிலோடு செயலாற்று
                                          எழில் என்பது மனத்திற்கும்,
                                          எழிலான உருவிற்கும்
                                          ஏந்திழையார் வடிவிற்கும்,
                                          ஏற்றமிகு மாளிகைக்கும்,
                                          ஏற்ற பெரும் சொல்லாகும்
                                          ஏற்பார் இதை மாந்தருமே !


                                                           உண்மை

                                        உண்மை உரைத்த உத்தமனை
                                        உத்தமர் காந்தி எனப் போற்றுகிறோம்.
                                        உண்மை உரைத்த மற்றவ்ரும்
                                        உலகம் போற்ற வாழ்ந்தனரே!
                                        உண்மை என்பது உயர்ந்தமொழி,
                                        உண்மை என்றும் வாழுவது,
                                        உண்மையின்  உயர்வைப் போற்றி
                                        உலகம் உய்ய வாழ்ந்திடுவோம்
                                       
                                                           ஊக்கம்

                                        ஊக்கமின்றி உயர்வேது?
                                        ஊக்கம் தருவது உற்சாகம்
                                        ஊக்கம் தருவது உழைப்பை
                                        ஊக்கம் பல ஆக்கம் தருவது
                                        ஊக்கம் என்பது வாழ்வில்
                                        உயரப் பலபடிகளாகும்
                                        ஊரார் போற்ற வாழ
                                        ஊக்கதுடன் உழைத்திடுவோம்
          

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 87 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                       கடல் மகள்

                                               கடல் மகளே
                                              அலை மகளே
                                               நில மகளை
                                               நோக்கி வந்தாயே;
                                               நீல வானம்
                                               அலைமகளை
                                               நோக்கி வந்ததே;
                                               காலைக் கதிரவன்
                                               கடலினின்று உதிக்க
                                               கடல் பொன்னாக மின்ன;
                                               கரை நோக்கிக்
                                               கடிது வந்து- என்
                                               கால்களை நனைத்ததே,
                                               நீல வானம்
                                               கடல்தனைத் தொட்டு நின்றது ஏன்?
                                               கடல் செல்வத்தைக்
                                               களவாடவா?- அன்றி
                                               அலைமகளை முத்தமிடவா?
                                               அலைமகள் நிலம் தொட்டதேன்?
                                               நில மகளுக்கு உப்பு போடவா?
                                               கடல் நீரைச் சூரியன் சுட்டதேன்?
                                               கடல் நீரை மழையாக்கவா?
                                               கடல், நிலத்தை சூழ்ந்து கொண்டதேன்?
                                               கடல் கடந்து நாம் உலகைக் காணவா?
                                                       




















  

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 85 & 86 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                             கண்டுகொண்டேன்

                              நீ யாரென்று உனை நோக்க நான் அறிவேன்
                              நீ வள்ள லென்பதை
                              உன்னைக் கண்ட என் மனம் கூறும்              
                              கொடுத்துக் கொடுத்தே இன்புற்றது உன்மனம்,
                              கொடுத்த புன்னகை தந்த உன்முகப் பொலிவது,
                              தான் பெற்ற பேறு பெருக இவ்வையகம் எனத்
                              தான் பெற்றதைக் கொடுத்த நல்மனமே
                              தான் பெற்ற சுகம் அதுவே என்று உணர்த்தும்
                              உனை நோக்க நான் அறிந்தது
                              உன் மனம் நிறைந்த மகிழ்வதனையே.


                                                        புறா

                               பறவையில் சிறந்த மணிப்புறாவே,
                               “பக் பக்” என்று பேசி மகிழும் புறவே,
                               படபடக்கச் சிறகடித்துக் கூரைமேல் ஏறியே,
                               பவனி வந்தாய் பல இடந்தனிலே
                               ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் சுற்றிவரும் புறாவே,
                               எங்கள் ஸ்பெயின் தேசத்தில் பிறந்த பேரனைக்
                               குழந்தையாய்ப் புறாபோல
                               “பக் பக்” எனப் பேசவைத்தாயே,

       

             

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 83 & 84 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                     ஆவினம்

                                        ஆவினம்  தான்
                                        ஆளும் தாயினம்
                                        ஆக்கும் தாய்க்குலம்;
                                        ஆண்டாண்டாய்
                                        ஆன சொல்லிது
                                        ஆனதாலே - மானுடரே!
                                        ஆவினம் காக்கவேண்டும்;
                                        ஆன்றோர் மொழி இது,
                                        ஆவின் பால் பெருக்கெடுத்து,
                                        ஆனதாலே வாழ்ந்த்ட்டோம்
                                        ஆண்டு பல கண்டு இங்கே!



                                                       இன்னிசை


                                      மயக்கும் இசை மனத்தைக்
                                      கொள்ளை கொண்டு சென்று,
                                      மனதை தாலாட்டிய சுகந்தனிலே
                                      மயங்கியே இன்புற,
                                      இசையைச் செவிமடுத்த பறவையும்
                                      மானுடரும், விலங்கும்,
                                      தாவர செடிகொடிகளும்
                                      தலையாட்டி தன்னிலை மறக்க
                                      இன்னிசை அவ்விடத்தே ஆட்கொண்ட
                                      வித்தைதனை கண்களிலே கண்டு மகிழ்ந்தேன்
                                      காதாரக்கேட்டு உணர்ந்தேன்.    
   

                                          

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 80 & 81 & 82 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                           உலகைக் காத்திடமாட்டோமா?

                             அறிவு ஜீவியே உலகை நீ காத்திடு;
                             அமிழ்ந்து போகாமலே பனிமலை உருகும்
                             நீரிலிருந்து உலகை மீட்டுவிடு;
                             விதை விதைத்தவன் விதை அறுப்பதால்
                             விண்வெளியையே நஞ்சாக மாற்றினாய்
                             நஞ்சதைப் படைத்திட்டாய் அறியாமையில்
                             உழன்றிற்றே
                             நஞ்சதை நீக்கிட நாளும் நீ முனைந்திடு
                             பசுமைப் பயிர் வளர்த்திடு பெற்ரோல்
                             புகையைத் தடுக்க வாகனத்தை
                             எதனாலில் இயக்கிவிடு.


                                                              ஈதல்

                                          ஈதல் என்பது உயர்வாகும்
                                          ஈயா நாளே வீணாகும்;
                                          ஈகை இன்றேல் வாழ்வில்லை,
                                          ஈன்ற பொழுதினும் உயர்ந்திடுவர்,
                                          ஈன்ற தாயும் போற்றிடுவாள்;
                                          ஈதல் உயிர்க்கு நன்றதனால்
                                          ஈதல் செய்; தலை சாயும் வரை.


                                                 வரசக்தி விநாயகர்

                                    வசந்த நகர் நுழையும் முன்
                                    வந்து தரிசனம் செய்பவரையும்
                                    வரசக்தி விநாயகரே - நீ வசந்த நகர்
                                    வந்து சேரும் மக்களையும்,
                                    வந்து வணங்கு வோரையும்,
                                    வாராது கண்டுவண்ங்கி ஊர்தியில் போவோரையும்
                                    வணங்காது கண்டுகொண்டு செல்வோரையும்
                                    வாழவைக்கும் தெய்வம் நீ;
                                    வசந்த நகரைக்காக்கும் தெய்வமனாய் நீ.
              

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 79 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                             மான்ரே மீன்திடல்

                                கண்ணாடித் திரைக்குப்பின்
                                நீரில் நீந்தும்
                                கடலடியில் வாழ்ந்துவரும்
                                பலவகை மீனினங்கள்
                                கணக்கிலா கண்கவரும்
                                உயிரினங்கள், ஆண்டவன்
                                படைப்பில் அவையாவும் அதிசயங்கள்
                                கயல் பல வடிவில்
                                பாம்பெனக் கயல் விடுத்து
                               அங்கே கடல் அனிமோன்ஸ்
                               எனும் கடல் ஜீவன்
                               வண்ணஜாலத்தில் கண்கவர் காவியிலும்
                               சந்தன வெல்வெட்டாய் கண்டவரைக் கவர்ந்து
                               அசைந்து வரும் பல காணக்கிடைக்கா
                               காட்சியாகக் கடல் நிறத்தில் மிருகம்
                               கொத்துக் கொத்தாய், கொத்து மலராய்
                               நீலநிறத்தில் கொடியின் பூத்தமலராய்
                               கோழிக்கொண்டை போல கொண்டுசெல்லும்
                               நம் மனதைத் - தன்னசைவில்
                               கண்ணாடிக் கூரைக்கு மேலே நீரில்
                               நீந்தி நீந்தி காண்பவர் எல்லாம்
                               சுரங்க வழியில்
                               செல்ல காணக்கிடைக்காப்
                               புது வண்ணங்களில்
                               மீன்வகை கவலையின்றிச் சுராமீனும்
                               பவனிவரும்-சுவர் அகல மீன்களுடன்
                               கலிபோர்னிய மான்ரேமீன்
                               திடல் தன்னிலே வரிபோட்ட வரி மீன்களும்
                               தங்க மீன்களும்
                               வந்தவரை மயங்கவைக்கும் கத்திமூக்கு மீன்களும்
                               புள்ளிபோட்ட மீன்களும்
                               நீல நிற மீன்களும்
                               குட்டி
                               மீன்களுடன் போட்டுயிட்டு
                               நம்மனதை கொள்ளை கொண்டதே.
     
                       
 
                            

Sunday, May 4, 2014

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 76 & 77 & 78 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                       அஞ்சேல்

                                      அச்சம் தவிர் அச்சம் தவிர்
                                      அச்சம் உன்னை அடைய நேரின்
                                      அச்சம் உன்னைத் தன்வசமாக்கும்
                                      அச்சம் ஒரு நோயே; அதை அகற்று
                                      அச்சம் கொண்ட நெஞ்சு நஞ்சாகும்
                                      அச்சம் இன்றேல் நேர்வழி உண்டு;
                                      அச்சம் வேண்டாம் நெஞ்சே எனவே
                                      அச்சம் தவிர்த்து உன்னை உயர்த்திடு
                                   

                                                       முதுமை

                              முதுமைக் காலமிது முதிர்ச்சியுற்ற நேரம்
                              முதுமைதான் வாழ்வில் முழுமையைத் தருவது;
                              முதுமையில் மானுடர் அறிவு முதிர்ச்சியில்
                              ஞானத்தில் அனுபவ தீரத்தில் உயர்வதால்
                              முதுமையில் தாமரை இலை தண்ணீரென
                              ஒட்டாது நோக்கிவிடு
                              முதுமையும் சிறப்பே என்பதை உணர்வாய் என்றும்!

                                                     தெய்வநாயகி

                         என்னெஞ்சில் என்றும் வீற்றிருப்பவள் தெய்வநாயகி
\                        கனவிலும் என் நினைவிலும்
                         அவள் நடுநாயகமாவாள்
                         கவலை அறியா வாழ்வு மலர
                         காத்துநிற்பவளாம்
                         நெஞ்சமதில் நின்ற வஞ்சிக் கொடியவள் தினம்
                         நெஞ்சமதில் ஆராதனை பெரும்தேவி என்றும்
                         நினைத்ததும் என் மனத்தில் உதயமாவாள் அவள்
                         நிலைபெற்ற நாயகன் கயிலாயநாதன்
                         இடப்புறம் வீற்றிருப்பான்
                         தன் பக்தர் நினைத்ததும் கர்ப்பூர ஆராதனை
                         தான் பெற ஓடி அமர்வாள்
                         என் நெஞ்சமதில் நான் துதிக்க வந்து அமர்வாள்
                         என்றும் அவள் வந்து அமர்வாள்.
                           

Saturday, May 3, 2014

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 74 & 75 என் அம்மச்சியின் கவிதைகள்

                                               பாம்பன் சுவாமிகள்

                     வாழ்ந்து காட்டிய மகான் குமரகுருதாச சுவமிகள்      
                     வாழ்ந்துபின் மூச்சடக்கி பூஉலக
                     வாழ்வை முடித்துக்கொண்ட எம்பிரான்
                     சண்முக கவசம் எழுதிய நாயகன்
                     ஐம்பொன் உருவமாய் வீற்றிருக்க
                     திருவான்மியூர் கடற்கரைக்காற்று
                     கோவிலை வருடி நிற்க
                     திருக்கோயில் வந்த பக்தர் பரவசமடைய
                     மயில்கள் நடனமாட
                     திருவான்மியூருக்குச் சிறப்பளித்த நாயகன்
                     பாம்பன் சுவாமிகள்
                     தினந்தோறும் அவர்தம்
                     சண்முக கவசம் உரைத்திடவே
                     நாளும் பல நன்மைகள் வந்தடையும்
                     சுவாமியை நம்பிட
                     நாளும் நம்வாழ்வு நம்பிக்கையில் உயரும்
                     நல்வழிப்படுத்தும் பாம்பனடிகளையும்
                     முருகனையும் வணங்கு இங்கே.      


                                                 தீராத ஆசை
                                                          
                       கதிரவனுக்காசை கடல் நீர் குடிக்க;
                       காந்த உலகுக்காசை மழை நீர் பருக,
                       கற்றவனுக்காசை அறிந்தவை உரைக்க,
                       காணும் நிலத்திற்காசை பயிரைப்பெருக்க

                       காற்றில் அசையும் பயிறுக்காசை
                       கணகின்றிப் பலனளிக்க
                       கருத்தோடு உழைக்கும் உழவருக்காசை
                       கழனியில் அறுவடை செய்ய;

                       கணவனுக்காசை மனைவியை அடைய
                       மனைவிக்காசை பிள்ளையைப் பேண,
                       மண்ணில் ஆசை மாறி மாறி வருவதால்,
                       மாறாது உலகம் இவ்வையகம் உள்ளமட்டும்;

                       மந்திரிக்கு ஆசை மாநிலம் ஆள
                       மந்திரி மனைவிக்காசை காடு கரை சேர்க்க
                       மாந்தரை படைத்தவன் ஆசை இதுவானதால்
                       மாறாது இவையாவும் நடந்தே தீரும்!         

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 72 & 73 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                    பொங்கும் கடல் 

                                 கடல் மகள் கொண்ட சினம்
                                 காலத்தை வென்ற சினம்
                                 காற்றோடு மழையும் ஒன்று சேரக்
                                 காலனே புகுந்ததனால்

                                 கடல் அலைகள் உயர்ந்தடித்தே
                                 காலமெல்லாம் சேர்த்த பொருள்
                                 கடலுக்கு இரையாக,
                                 காலனுக்கு மக்களெல்லாம்

                                 காற்றாலே  உணவாக
                                 காத்திருந்த உயிரினமும்
                                 காணாது உணவையும்
                                 காப்பாற்ற முடியாது உயிரையும்

                                 கார் காலத்தில் இழந்திடவே
                                 காணும் இடம்யாவும்
                                 காலனின் போர்க்கோலம்;
                                 கடிதே மற்றவரும்

                                  காப்பாற்ற வாரீரோ
                                  மீனவரும் மாண்டுவிட்டார்
                                  மீண்டவரும் நீரின்றி உயிர்விட்டார்;
                                  மீளாத துயரமையா மீட்கவே வாரீரோ


                                                         மகிழ்ச்சி

                                    சுதந்திரப்பேரொளி கண்ட பாரத
                                    தாய்க்கு மகிழ்ச்சி,
                                    சுற்றத்தை போற்றிக்காத்த வள்ளலை கண்ட
                                    சுற்றத்திற்கு மகிழ்ச்சி,
                                    வளர்ந்த வாழ்வில் உயர்ந்த மக்களைக்கண்ட
                                    பெற்றவர்க்கு மகிழ்ச்சி
                                    வளர்ந்துவிட்ட மாணவனின் திறம் கண்ட
                                    ஆசனுக்கு மட்டற்ற மகிழ்ச்சி;
                                    வள்ளலாய் வாரி வழங்கக் காத்திருக்கும்
                                    பயிர்கண்ட உழவர்க்கு மகிழ்ச்சி!             

                                   
        

Friday, May 2, 2014

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 70 & 71 என் அம்மச்சியின் கவிதைகள்

                                                      தமிழ்த்தாய்

                     முதுமொழி சிறப்பும்                              
                      தமிழ் மண்பெருமையும் தமிழர் பண்புமாய்
                     மூன்று குணம் கொண்டவளே தமிழன்னை
                     முனைந்து நாம் தமிழ் பண்பைப் பின்பற்றி
                     முன்னின்று முடிந்தவரை தமிழதனைப் போற்றிடுவோம்
                     முத்தமிழை மூன்று சங்கம் வளர்த்ததனால்
                     சங்ககாலத் தமிழ் என அஞ்சியே தள்ள வேண்டாம்
                     சரித்திரம் படைத்துவிட்ட நற்றமிழ் நாட்டில்
                     இன்று எளிய தமிழ் உலவிவரச்
                     சாகாத தமிழ்ப் பண்பும் தழைத்தோங்கும் உலகெங்கும்.


                                                          பெண்

                                         பெண் மகள்தான்
                                         பெருமைக்கும் உற்ற மகள்;
                                         பெண் இனம்தான்
                                         பெரும் உலகிற்கு வித்து;
                                         பெருமைக்குக் கூறவில்லை
                                         பெரும் தவத்தால்
                                         போற்றுகிறேன்
                                         போற்றத் தகுந்தவள்தான்
                                         போராடி வாழ்பவள்தான்;
                                         போராடி பெற்ற இன்பம்
                                         பொழுதேனும் உணராது;
                                         பொழுது புலர்ந்ததுமே
                                         பொறுப்புகளை ஏற்றிடிவாள்
                                         பொன்னான பெண்ணுக்கும்
                                         பொற்காலம் பிறந்துவிடுமே!  

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 68 & 69 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                              நடப்பவையாவையும் நலமே

                             பண்ணிய காரியம் யாவையும் பல படிகளாம்
                             பண்பொடு வாழ நம் காலில்
                             தைத்தவை பல முட்களே என
                             எண்ணியவை யாவையும் நன்மையே நன்மையே
                             கண்கொண்டு கண்டுகொண்டபின்னே
                             எண்ணத்தில் நிறுத்தியதைத் திருத்திய பின்னே
                             நடப்பவை யாவையும் நலமே
                             என்று அடி எடுத்திடவே
                             செயலிலும் தூய்மையைக்
                             கலந்து விட்டபின்னே துன்பமேது?
                             செப்புவதும் செவ்வனே உண்மையே உய்யவே
                             சென்ன்ற பாதையை எண்ணிமனம் மகிழுமே


                                                     அடவிமகள்                                 

                                     நடக்காத ஜீவன்களே
                                     நாநிலம் காக்கும் அடவிகளே
                                     நாடெங்கும் திரியாமல்
                                     நாநிலத்தைக் காத்து நின்றே
                                     மண் மீது பச்சைப் பாய் விரித்தாயே
                                     மண் மகளின் பச்சைப்  போர்வைகளாய்ச்
                                     செடி கொடியாய் மலர்கொத்தை ஈன்று
                                     செல்லுமிடவெல்லாம் விதை தூவினாய்
                                     மனிதரவர் மாசுபடுத்திய காற்றதனை
                                     மாற்றிவிட்டாய்.
                                     அவர் தந்த அசுத்த புகைமண்டலத்தை
                                     மாற்றும் வித்தையை கற்றுத்தா நீ
                                     கரும்புப் பயிரை கொண்டு நாங்கள்
                                     காற்றைத் தூய்மை செய்ய விழையும்
                                     காலமிதுவாகும் என உலக மக்கள் உணரக்
                                     கால மெல்லாம் பூ உலகைக்
                                     காக்க வந்த பசுமைப் பயிரே
                                     கார்காலத்தே மழை பெய்ய உதவிய
                                     அடவி மகளே வாழி நீ.

                                     

தேவி ஜகாவின் கவிதை 65 & 66 & 67 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                       பேரானந்தம்

                                பிறர்க்கு ஈயும் மனத்திற்குப் பேரானந்தம்
                                பிஞ்சு உள்ளத்திற்கு விளையாட்டில் பேரானந்தம்
                                போரில் வென்ற வீரனுக்கு வெற்றியில் பேரானந்தம் 
                                தன்னை வென்ற ஞானிக்கு என்றும் பேரானந்தம்
                                தரணியில்  தியாகிக்குப் பிறர் உய்ய ஆனந்தம்.


                                                        இளமை

                  இளமையிது இளமையிது இனிய வசந்தமிது வாழ்வில்
                  இளமையிலே கற்றுவிடு செல்வம் பெற்றுவிடு
                  இளமைத்துடிப்போடு உழைத்து வாழ்வை வகுத்துவிடு
                  இளவதில் பெற்றவை அனுபவம் பல முதுமையிலும் உதவும்


                                                  புதுமணப் பெண்ணே
                                                                                               
                  திருமணத்தை எண்ணி அங்கே
                                  திருமகளாய்த் தினந்தோறும்
                  பல இன்பக் கோட்டைக்கட்டித்
                                  திரும்பிய இடமெல்லாம் இன்பமயமாகக்
                  கற்பனை செய்த நீ
                                   திருந்திய கழனியாய்ப் புகுந்த வீட்டை
                  நினைப்பதில் தவறென்ன?
                                   நினைப்பதெல்லாம் நடந்திடுதா?
                 ஞானப்பெண்ணே?
                                   நிலைத்திருக்க முடியுமா உன்னால்
                  கோட்டை வீட்டில் ?
                                   நிற்கும் போதும் நடக்கும் போதும்
                   உன்னை எடைபோடும் மனிதரிடம் வந்துவிட்டாய்
                                   நிலம் விட்டு நீர் விட்டுப் பெற்ற தாய் தந்தை
                   உடன்பிறப்பை செல்வச்செழிப்பை விட்டு ஏன்
                                   உன் சுதந்திரத்தையும் விட்டுவந்ததை
                   உன் மனம் இன்றுதான் உணர்ந்திற்றா?
                                   உரமான உள்ளம் வேண்டும் ஞானப்பெண்ணே
                   உன்னை உயர்திடப் போராடி
                                   உயர்ந்திடு ஞனப்பெண்ணே                

Thursday, May 1, 2014

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 63 & 64 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                           கனிமொழி

                                             அருமருந்தினும் தனிச்சிறப்பு
                                             இனிய சொல்லுக்கு உண்டு-என
                                             ஆன்றோர் பலர் கூறியும்
                                             எடுத்துரைக்தும் ஏற்க மறந்த
                                             அன்பு நெஞ்சே நீ வாடுவதேன்?
                                             எனக்கும் புரியவில்லை
                                             முகமலர்ந்து புன்சிரிப்பாலே
                                              நல்முத்தினும் இனிதாய்,
                                              தேன் மொழியாலே நல்லது பகர்ந்திட
                                              மருத்துவர் மருந்தின்றி மாயமாய்ப்
                                              பறந்திடும் உன்நோய் காணீர்
                                              அவர்தம் பேச்சுதந்த உறுதியினை நம்பி
                                              இனிதாய் பேசிப்பேசி
                                              மக்கள் மனதை அலைத்தே
                                              இனிய வழியில் நாட்டை ஆளுபவர் பலர்
                                              இனியசொல் வித்தை தந்த நல்ல
                                              இனிய வாழ்வன்றோ காணீர்;
                                              இன்சொல் பலவிருக்க
                                              வள்ளுவன் கூறியது போல்
                                              கனியிருக்க காய் கவரலாமோ?
                                              மாந்தர்களே உலகம் உங்கள் வயப்படும்
                                              கனிமொழியினைப் பின்பற்றிடிவீர்.

                                              
                                                         சக்கையின் சக்தி  
                                               
                                               சக்தி உலகை இயக்குவதால்
                                               சக்தியின்றி வாழ்வில்லை
                                               சக்தி பல வகையாதலால்
                                               சக்தியினை பெற்றிடவே
                                               சக்திதரும் மூலப்பொருளாம் பெட்ரோல் டீசல்
                                               முடியும் காலம் நெருங்குவதால்
                                                சக்தி தேடி பிரேசில் நாட்டைப்போல்
                                                வாகனம் ஓட்ட பல மாற்றுவழி உண்டிங்கே
                                                சக்தி கரும்புச் சக்கையிலும்
                                                ஆலைக்கழிவிலிருந்தும் பெற்றுவிட மாற்று
                                                சக்தி வழிகண்டறிய தக்க தருணம் இதுவெனச்
                                                சக்தி எரிசக்தியாக்கக்
                                                கரும்புப் பயிர்க் காற்றை தூய்மைக்கச்
                                                சக்தி வழி கண்டிடுவோம்
                                                கரும்புச்சக்கை பெரும்
                                                சக்தி தரும் கண்டிடுவீர்.                                       

தேவி ஜகாவின் கவிதை 61 & 62 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                             அன்னையே

                                                    அன்னையே முதலாய்
                                                    அமுதமே உணவாய்
                                                    அல்லும் பகலுமே உழைத்திட்டாய்
                                                    அளவிலாப் பாசத்தால்
                                                    அச்சமின்றிப் பவனிவர
                                                    அகிலத்திலே தலைநிமிர்ந்து
                                                    ஆக்கத்துடன் உழைத்திடவே
                                                    ஆர்வத்துடன் படைத்திட்டாய்
                                                    ஆண்டுகள் பல சென்றுவிட
                                                    ஆளாக்கி அனுப்பிவைத்தாய்
                                                    அயராது உழைத்த உனை
                                                    அம்பிகை என்றுரைத்து
                                                    அனுதினமும் நினைத்திருப்பேன்
                                                    அகிலத்தில் உள்ளவரை.



                                                              கண்மணியே
                     
                                                     கண்மணியே கண்மணியே
                                                     காணவந்தாய் வையகத்தை
                                                     கண்மணியே இவ்வுலகில்
                                                     வாழவன்தாய் பெண்மணியாய்
                                                     கண்முன்னே உயர்ந்தோராய்
                                                     வாழும்பல நரிகள் உண்டு
                                                     கண்கொண்டு பார்த்ததுண்டு
                                                     கயவர் வீசும் வலையினையும்
                                                     கண்டபின்பும் எதிர்த்திட்டே
                                                     வாழும் பல நிலையும் உண்டு
                                                     கண்மணியே இவ்வுலகம்
                                                     கற்கள் நிறை பாதையம்மா
                                                     கண்ணுற்றே வீரமதை நிறுத்து
                                                     மனம் உரமாயின்
                                                     கண்கலங்கா மங்கையாக
                                                     வாழவழி வகுத்துவிடு
                                                     கண்டிடுவாய் வென்றிடுவாய்
                                                     வாழ்வு உன் வயமாகும்.      


தேவி ஜகாவின் கவிதை - 59 & 60 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                  அவனியில் பெரிது எது?
                               
                                                  அவனியில் உயர்ந்ததெது
                                                  அணுவின் ஆற்றலா?
                                                  அவனியில் சிறந்ததெது
                                                  அறிவியல் மாற்றமா?

                                                  அறிவுதான் சிறந்ததெனில்
                                                  அறிவிற்கு எட்டாத சக்தியை
                                                  அறிவுள்ளோர் ஏற்பதுண்டே
                                                  அதை அறிவீர் மானுடரே
                                       
                                                  ஆறறிவு பெற்றவரும்
                                                  ஆண்டுமாண்ட பெரியவரும்
                                                  அனுபவித்து உரைத்திட்டார்
                                                  ஆளும் தெய்வச் சக்தியினை

                                                  அறிவாற்றல் பெற்ற சிலர்
                                                  அறிவார்த்தமாகப் பல
                                                  அறிந்த உண்மைகூற
                                                  அதையும் நாம் ஏற்போமே.  


                                                      பரந்த  அமெரிக்கா 

                                    பரந்த விரிந்த அமெரிக்காவில்
                                    பாதைகள் அகலமே
                                    அங்கு நீண்டுத் தொடரும் ஹைவேஸ்
                                    பாதைகளின் நீளமும் அதிகமே
                                    பரந்த பூமி அடைக்கலம் தந்ததால்
                                    பிறனாட்டவர் வாழ வழிதேடத்
                                    தகுதிக்குத் தக்க ஊதியம்
                                    ஆள் உடைபார்த்தன்றி மக்கள் தரம் பார்க்கும் பண்பும்
                                    உழைப்பிற்கும் முதலிடம்
                                    திறமைக்கு பலவழி என
                                    உலகை உலகமக்களை நவீன கணினி யுகத்தை
                                    உயர்த்தும் அமெரிக்க நாகரீகம் போற்றுவோம்.